Canon EOS 700D jest najmłodszym (ale nie najmniejszym) przedstawicielem serii trzycyfrowych lustrzanek dla amatorów. Mimo niewielu aktualizacji względem modelu 650D, sprzęt na pewno stanie się sprzedażowym hitem – to wciąż dobry sprzęt, który tym razem może pochwalić się trochę lepszą jakością wykonania i obrotowym wyświetlaczem.

Aparat testowaliśmy razem z obiektywami EF-S 18-135 mm f/3.5-5.6 IS STM, EF 50 mm f/1.8 II i EF 40 mm f/2.8 STM.

Skrótem, czyli wideorecenzja Canon EOS 700D

Specyfikacja techniczna

Budowa / przyciski / ergonomia

Różnice względem 650D nie są wielkie, ale jedna jest naprawdę wygodna

Canon postawił w nowym EOS-ie na „bogatsze” wykończenie, będące w założeniu lepszym i bardziej dopracowanym niż to, które pojawiało się w poprzednich korpusach. Zanim przejdziemy dalej, przyjrzyjmy się długiej liście zmian, jakie – względem 650D – producent wprowadził w 700D:

• podgląd filtrów na żywo trybie Live View;
• przeprojektowane pokrętło trybów;
• o wykończeniu już pisałem.

Tak. To tyle. Realnych zmian nie ma, zadbano natomiast o ergonomię, bo pokrętło obracające się dookoła własnej osi o 360 stopni jest faktycznie wygodne. Pozwala na szybszą zmianę trybów, bez konieczności „przewijania” do końca i, chcąc wrócić, „odwijania” do początku.

• Zobacz również: Canon EOS 700D – pierwsze wrażenia

Przycisków wyprowadzonych na wierzch nie ma specjalnie wielu, czego zresztą można oczekiwać po lustrzance kierowanej do amatorów. Wygodną sprawą jest na pewno wspomniane już pokrętło i położona obok niego dźwignia, która poza włączaniem oferuje też możliwość aktywowania trybu filmowego (choć to też było już w 650D – nie było, natomiast, w modelu wcześniejszym).

Wszystkie elementy plastikowego korpusu zostały dobrze do siebie dopasowane; do jakości wykonania nie sposób się przyczepić. Również od strony komunikacji Canon postarał się o dobre zaplecze: jest tu i USB, i HDMI, przewidziano też gniazdo mikrofonu zewnętrznego, odbiornik ultraczerwieni dla pilota czy gniazdo wężyka spustowego.

Dedykowany przycisk do nagrywania wideo jest dostępny pod kciukiem, podczas gdy guzik modyfikujący czułość ISO (w połączeniu z pokrętłem na tylnym panelu) położono tak, by bez trudu dostać do niego palcem wskazującym.

Akumulator / lampa błyskowa

Nawet 450 zdjęć na jednym ładowaniu

O ile specyfikacja baterii LP-E8 przewiduje nie więcej, niż 440 klatek, tak przy częstszym korzystaniu z wizjera i ograniczeniu niepotrzebnego używania ekranu podglądowego, możliwe jest osiągnięcie pułapu o 50 kadrów wyższego. Tyle właśnie – razem z kilkoma filmami – udało mi się zarejestrować, zanim akumulator odmówił współpracy. Tym samym, Canonowi trudno cokolwiek zarzucić od tej strony.

Funkcjonalność aparatu można też rozszerzyć przy pomocy uchwytu pionowego, który – tworzony przez producentów niezależnych – nie uszczupli znacząco naszego portfela.

Poza gorącą stopką, pozwalającą na podłączanie lamp zewnętrznych (od prostej 270EX II do 600EX-RT), do dyspozycji dostajemy jeszcze standardową lampę zintegrowaną. Nie cechuje się może szczególnie mocnym błyskiem, ale też – gdy nie używamy jej do zdalnego wyzwalania lamp systemowych – nie można narzekać na jej funkcjonalność. Liczba przewodnia wynosi w tym przypadku 13.

Wyświetlacz / wizjer

Dobra rozdzielczość LCD i wizjer optyczny

3-calowy, dotykowy, obrotowy i o rozdzielczości 1,04 mln punktów – czego chcieć więcej? W 700D Canon zaimplementował wysokiej klasy ekran ClearView II ze zaktualizowanym panelem dotykowym, o którym nie można powiedzieć złego słowa.

Wizjer w 700D nie jest szczególnie duży; cechuje się powiększeniem 0,5x. OVF jest tu mniej więcej tych samych rozmiarów, jak w Nikonach D5200 czy D3200, ale już zauważalnie mniejszy od tych, które stosowane są w droższych korpusach. Canon deklaruje 95% pokrycia klatki – i w praktyce faktycznie się to sprawdza. Wartość nie zachwyca, natomiast amatorom w zupełności wystarczy; zresztą, jest to standardowa cecha korpusów w tym segmencie.

Matryca / jakość zdjęć

18 megapikseli na matrycy APS-C

Serce sprzętu stanowi 18-megapikselowy sensor CMOS o rozmiarze APS-C (22,3 x 14,9 mm), umożliwiający zapisanie obrazu o maksymalnej rozdzielczości 5184 x 3456 pikseli. Do wyboru mamy i 14-bitowe RAW-y i JPEG-i, co jest standardem dla sporej części lustrzanek.

Maksymalnie, uda nam się zapisać zdjęcie z czułością ISO do 25600, choć jest to już zakres rozszerzony. Za opcje natywne przyjęto ISO od 100 do 12800; faktycznie szumy zaczynają pojawiać się w okolicach wartości 1600-3200, choć sporo zależy też od fotografowanej sceny.

Od strony automatycznego doboru balansu bieli czy zakresu tonalnego nie sposób mieć do 700D pretensji; lustrzanka dostarcza dokładnie tego, czego można po niej oczekiwać. Przejścia są delikatne, a temperatura barwowa optymalna dla danej sytuacji. Zresztą, nawet jakby automat nie trafił, to fotografując w RAW-ach otwieramy sobie drzwi do bezstratnej edycji.

Szybkość / AF / nastawy

Solidny standard

W 700D inżynierowie wsadzili napęd zdolny do rejestrowania 5 klatek na sekundę, ale ta wartość dotyczy tylko trybu JPEG. W RAW-ach, czy trybie RAW+JPEG, będą to wyraźnie niższe wartości.

Niżej widzicie wyniki prostego testu – serię pięciu klatek w JPEG i szóstą, która wskazuje już kolejną sekndę, niż pozostałe. Potwierdza to deklarowaną przez producenta szybkość aparatu.

Istotną sprawą w każdym aparacie jest też jego responsywność, czyli płynność wykonywania kolejnych poleceń zadanych mu przez użytkownika. W 700D wszystko odbywa się błyskawicznie i, tym samym, nie odbiega od standardów wyznaczonych przez inne sprzęty tej klasy. No i jeszcze jedno – panel dotykowy jest tu nie tylko atrakcyjnym dodatkiem, ale w pełni użytecznym sposobem poruszania się po menu. Naprawdę, byłem solidnie zdziwiony tym, z jaką ochotą przerzucałem się na określanie funkcji przy pomocy pól szybkiego dostępu. Interfejs jest intuicyjny, wygodny i nie pozostawia cienia wątpliwości – ktoś nad tym spędził sporo czasu. Pozostaje jeszcze kwestia dopracowania głównego menu pod kątem dotyku, bo jego optymalizacja orientowana była raczej na aparaty, w których można posługiwać się wyłącznie przyciskami fizycznymi.

Największym atutem lustrzanki nie jest jednak seria, a tzw. hybrydowy autofocus, który w trybie wideo radzi sobie zdecydowanie lepiej, niż np. taki EOS 600D. Nie jest to poziom żywcem wyjęty z bezlusterkowców, gdzie ustalanie ostrości w trybie Live View odbywa się błyskawicznie, nie jest to też prędkość znana z aparatów SLT od Sony – ale jak na lustrzankę, amatorską w dodatku, 700D ma do zaoferowania całkiem przyzwoity mechanizm.

W czasie testu korzystaliśmy z kart Kingston SDHC 8 GB Class 10.

EOS, jak to EOS, oferuje dostęp do wszystkich trybów manualnych, jakie tylko można sobie wymyślić. Mamy tu wspomniane już 360-stopniowe pokrętło trybów, którego zadaniem jest umożliwienie szybkiego dostępu do wybranego trybu: P, A, S, M, kilku automatycznych i predefiniowanych. Za zmianę parametrów ekspozycji odpowiedzialne jest m.in. pokrętło umiejscowione zaraz nad spustem migawki – szkoda tylko, że producent nie pokusił się o wprowadzenie drugiego pokrętła na tylnym korpusie, tak, jak to ma miejsce w lustrzankach zaawansowanych.

Efekty / filmy

Full HD z 30, 25 i 24 klatkami na sekundę

Canon nie jest może utożsamiany z filtrami artystycznymi, ale to nie znaczy, że ich w swoich aparatach nie umieszcza. Zresztą, jeszcze nie tak dawno temu szukanie efektów w lustrzankach – poza tymi od Olympusa – było zadaniem pozbawionym sensu. Efekty spychane były na bok, „bo to słabe, bo to niepotrzebne, bo to samo można na komputerze zrobić”. Z czasem jednak coraz więcej producentów pokusiło się o dodanie kilku tego rodzaju opcji – i teraz są one już standardowe.

Niżej znajdziecie kilka przykładów jednego kadru, zmodyfikowanego na różne sposoby.

Canon jest od dawna jednym z lepszych, jeśli chodzi o wyposażanie lustrzanek w tryb filmowy. W tym wypadku nie jest inaczej. EOS 700D oferuje nam opcję Full HD (1920 x 1080) przy 30, 25 i 24 klatkach na sekundę. Pliki zapisywane są z rozszerzeniem MOV (zapis do Motion JPEG). Dodatkowo, mamy tu też stereofoniczny mikrofon.

Na koniec dodam tylko, że dołączony do zestawu rozszerzonego obiektyw EF 40 mm f/2.8 STM jest specjalnie projektowany pod kątem rejestrowania wideo. Cichy, krokowy silnik autofocusu faktycznie jest ledwo słyszalny na nagraniu – a już na pewno dużo mniej, niż mechanizmy AF starszej generacji.

Podsumowanie, ocena i opinia

Odświeżenie, ewolucja. To na pewno, ale zmian jest trochę za mało

EOS 700D jest aparatem co najmniej bardzo dobrym, jeśli rozpatrywać go jako sprzęt niezwiązany z wcześniejszymi korpusami Canona. W zestawieniu z 650D zmiany są jednak minimalne. W porównaniu do 600D usprawnieniu uległ na pewno autofocus, o czym będziemy zresztą pisać w bezpośrednim porównaniu obydwu aparatów.

Alternatywna propozycja

Spośród najbardziej istotnej konkurencji dla EOS-a 700D można wymienić samego 650D, który – jak podkreślałem wyżej – nie różni się zanadto od swojego następcy. Jeśli szukacie czegoś bardziej zaawansowanego, warto zerknąć na EOS-a 60D, będącego przedstawicielem serii dwucyfrowej. Z systemu Nikona godne polecenia są z kolei D5200 i D3200, obydwa zaliczające się do podobnego segmentu.