Olympus PEN E-P2 – test

Optyka

Użytkownicy aparatów w standardzie Mikro Cztery Trzecie, mają do swojej dyspozycji szybko powiększającą się kolekcję obiektywów systemowych, produkowanych zarówno przez Olympusa, jak i jego bezpośredniego konkurenta – firmę Panasonic. Nie należy także zapominać, iż z pomocą specjalnego adaptera, zapiąć możemy także szkła formatu Cztery Trzecie.

Dwa najpopularniejsze obecnie „kitowe” obiektywy, dostępne w zestawach z korpusem E-P2, to stałoogniskowy M. Zuiko Digital 17 mm f/2.8 i standardowy zoom – M. Zuiko Digital ED 14-42 mm f/3.5-5.6. W obu wypadkach mamy do czynienia z konstrukcjami niewielkimi, przy czym drugie ze szkieł wyposażono dodatkowo w funkcję składania na czas transportu. Dzięki temu całość wyposażenia można bez większego trudu rozłożyć po kieszeniach, co jest niewątpliwą zaletą propozycji Olympusa.

Każdy z obiektywów ma swoje zalety, ciężko zatem jednoznacznie określić, w który z nich lepiej zainwestować. Niewątpliwym plusem szkła 14-42 mm jest jego uniwersalność – standardowy zakres ogniskowych (28-84 mm dla systemu małoobrazkowego), przy maksymalnym powiększeniu równym 1:4.2 i minimalnej odległości ostrzenia wynoszącej 25 centymetrów (przy czym co warto podkreślić, chodzi tutaj o odległość obiektu od czujnika, nie od przedniej soczewki), czyni z tego obiektywu dobre narzędzie tak w codziennym zastosowaniu, jak i amatorskiej makrofotografii. Stałoogniskowy M. Zuiko Digital 17 mm f/2.8 dysponuje za to wyjątkowo szerokim kątem (65 stopni), co w połączeniu z miniaturowymi gabarytami i jasnością f/2.8 stanowi kombinację, koło której trudno przejść obojętnie. Warto jeszcze podkreślić, iż w obu wypadkach producent zastosował metalowy bagnet, pozytywnie wpływający na jakość mocowania.

System AF i stabilizacja obrazu

Producent oddał do naszej dyspozycji 11-punktowy AF, działający na zasadzie detekcji kontrastu. Do wyboru mamy 5 trybów działania: pojedynczy (S-AF), ciągły (C-AF), ręczny (MF), pojedynczy z ręczną korektą ostrości (S-AF + MF) oraz automatyczne śledzenie ostrości. W większości przypadków AF radzi sobie dobrze, choć znacznych problemów mogą mu przysparzać kiepskie sytuacje oświetleniowe. Średni czas ostrzenia oscyluje w okolicach 1 sekundy, przy czym w trudniejszych warunkach może się wydłużyć nawet do 2 sekund.

E-P2 wyposażony został w mechaniczną stabilizację matrycy, której wydajność producent ocenił na 4 EV. Wybrać możemy pośród trzech trybów: I.S. 1 (stabilizacja włączona), I.S. 2 (działa jedynie stabilizacja w pionie) i I.S. 3 (działa jedynie stabilizacja w poziomie), przy czym dwa ostatnie rozwiązania przydatne będę jedynie w czasie fotografowania panoram. Mechanizm redukcji drgań działa poprawnie, w praktyce umożliwiając skrócenie czasu ekspozycji o około 2-3 EV, co jest wartością przeciętną dla aparatu tej klasy. Warto jeszcze wspomnieć o możliwości optymalizacji stabilizacji, pod kątem ogniskowej założonego obiektywu (tylko w wypadku szkieł systemowych).